Święta Góra Grabarka jest najważniejszym miejscem kultu religijnego dla wyznawców prawosławia w Polsce. Znajduje się 100 km od Białegostoku
w województwie podlaskim.
Gdy w 1710 roku epidemia cholery panowała na terenach Podlasia pewien starzec miał objawienie, że ratunek można znaleźć na pobliskim wzgórzu. Wierni przynosili tu krzyże, modlili się i obmywali oraz pili wodę ze źródełka. W podzięce za cud wybudowano tutaj drewnianą kapliczkę Przemienienia Pańskiego. Cerkiew była przebudowywana i remontowana. Przetrwała do 1990 roku. Wtedy to została podpalona i doszczętnie spłonęła. Nowa, już murowana cerkiew, została wyświęcona w 1998 roku.
W 1947 roku powstał tutaj prawosławny żeński klasztor Św. Marty i Marii.
Najwięcej pielgrzymów przybywa zwłaszcza 18/19 sierpnia w Święto Przemienienia Pańskiego.
Natomiast corocznie w maju odbywa się Spotkanie Prawosławnej Młodzieży na Grabarce. W maju 2015 roku odbyła się już 36 Ogólnopolska Pielgrzymka Młodzieży Prawosławnej.
http://www.grabarka.pl/dzieje-swietej-gory.html
Cerkiew pomocnicza ikony Matki Bożej
Na tym terenie jest kilka budynków monasterskich
Do głównej cerkwi prowadzi droga przy której stoją krzyże.
Główna cerkiew monasterska odbudowana po spaleniu w 1990 roku oraz studnia cudownego źródełka znajdująca się u podnóża góry.
Przy tej okazji chciałabym nakłonić do zobaczenia choć raz w życiu ślubu prawosławnego. Jest on odmienny w swoim obrządku od powszechnie znanego w naszym kraju ślubu kościelnego. Na pewno duże wrażenie zrobi śpiew chórów, czy korony trzymane nad głowami państwa młodych.
Przed uroczystością młodzi oczekują w przedsionku cerkwi na duchownego prawosławnego (batiuszkę) – to on ich poprowadzi dalej.
Młodzi wraz ze swoim czworgiem świadków (po dwoje dla każdego) podpisują stosowne dokumenty i księgi parafialne, po czym rozpoczyna się właściwa uroczystość.
Sakrament Małżeństwa w religii prawosławnej składa się z dwóch części – zaręczyn (wkładania obrączek) i wieńczanija (koronowania).
W przeszłości były one dokonywane w różnym czasie, wkładanie obrączek następowało przy zaręczynach i mogło być następnie zerwane.
Podczas wkładania obrączek kapłan wręcza nowożeńcom zapalone świece – symbol radości, ciepła i czystości. Pierścienie wkłada najpierw narzeczonemu, a potem narzeczonej i trzykrotnie – jako symbol Trójcy Świętej – przemienia je. Według regulaminu pierścień narzeczonego powinien być złoty, a narzeczonej – srebrny, przy czym po potrójnej zmianie u narzeczonego pozostaje pierścień narzeczonej, srebrny, a ona ma złoty, jako zastaw (rękojmię, zadatek) wierności. Dopuszczalne są też obrączki z innych materiałów.
Po włożeniu obrączek młodzi przechodzą na środek świątyni, gdzie przygotowany jest pas białego płótna, na którym się zatrzymują. Za nimi stają świadkowie mężczyźni. Białe płótno symbolizuje czystość. Batiuszka zapytuje młodych o to, czy dobrowolne jest ich życzenie zostać prawnymi małżonkami i odmawiane są trzy modlitwy. Wynoszone są z ołtarza wieńce – bogato ozdobione korony, podobne do carskich (królewskich) i wkładane są na głowy młodym. Korona to symbol korony Królestwa Niebiańskiego, ale i symbol spokrewniony męczeństwu. Wcześniej młodzi dostają jeszcze krzyż do pocałowania.
Korony są trzymane przez świadków nad głowami młodych przez całą uroczystość. Nie jest to zadanie proste i często można zauważyć jak świadkowie zmieniają ręce i przekładają koronę – nie widziałam jeszcze takiego świadka, który wytrzymałby całą uroczystość trzymając koronę cały czas tą samą ręką:)
Batiuszka następnie czyta urywki z listu apostolskiego i Ewangelię, opowiadającą o tym, jak Pan Bóg pobłogosławił małżeństwo w Kanie Galilejskiej.
Następnie przynoszony jest kielich z winem – symbol kielicha życiowych radości i boleści, które małżonkowie powinni dzielić do końca swoich dni. Młodzi na przemian trzykrotnie piją wino z czarki trzymanej przez batiuszkę. Potem łączy on ich ręce białą chustą oraz swoją szatą, w lewą dłoń bierze krzyż i oprowadza trzykrotnie dookoła anałoja (pulpitu) przy śpiewie weselnych troparionów (poetycki śpiew liturgiczny). Świadkowie idą również trzymając korony nad głowami młodych. Krąg jest symbolem tego, że sakrament jest dokonany na zawsze, chodzenie za kapłanem zaś symbolizuje służbę Cerkwi.
Na zakończenie sakramentu małżonkowie stają przy Carskich Wrotach ołtarza, gdzie kapłan wygłasza do nich słowo pouczenia.
Zerwać cerkiewne małżeństwo może tylko biskup zarządzający w tej diecezji, gdzie zawarty był ślub cerkiewny, z powodu zdrady jednego z małżonków albo innych poważnych przyczyn.
Poniżej zamieściłam zdjęcia z wnętrza Cerkwi Św. Ducha w Białymstoku oraz przykład takiego ślubu.