FETA, czyli XXIII Międzynarodowy Festiwal Teatrów Plenerowych i Ulicznych w Gdańsku

Tagi

A Corps Perdus, Always Drinking Marching Band, Cie Bivouac, Claudio Levanti, Duchamp Pilot, Gdańsk, Hendrick-Jan de Stuntman, Jashgawronsky Brothers, Life is Good, Marcin Styczyński, Merel Kamp, Międzynarodowy Festiwal Teatrów Plenerowych i Ulicznych, Muare Experience, Peter Kloft, Plucie ogniem, Popbins, Poza czasem, Springtime, Teatr AKT, teatry uliczne, Voala

Już od czwartku 11 lipca zaczął się XXIII Międzynarodowy Festiwal Teatrów Plenerowych i Ulicznych w Gdańsku. Potrwa do 14 lipca 2019 roku. Jako mieszkanka Gdańska byłam już na kilku festiwalach i polecam go wszystkim.

Program jest obszerny i na szczęście niektóre przedstawienia powtarzają się i można je jeszcze zobaczyć. Dzisiaj udało mi się obejrzeć trzy przedstawienia i opiszę je poniżej.

Pierwszym przedstawieniem jakie obejrzałam było Marcina „EX” Styczyńskiego „Plucie ogniem – Fire Breathing Show”. Osoba ta ma ponad 12 lat doświadczenia w roli artysty cyrkowego. Przedstawienie wystawiano na Dolnej Bramie i trwało 40 minut. Należy przyjść szybciej, aby zająć dobre miejsca (spóźnialscy wchodzili na pobliski dach, aby mieć lepszy widok). Przedstawienie obejmowało żonglowanie, kręcenie podpalonymi linami, połykanie ognia, a nawet dmuchanie i połykanie długiego balonika. Zarówno dzieci jak i dorośli z ciekawością przyglądali się artyście. Można jeszcze obejrzeć ten pokaz w sobotę (13.07) i w niedzielę (14.7) – polecam.

Bardzo lubię pokazy grup hiszpańskich, zatem potem udałam się na widowisko grupy Always Drinking Marching Band (Stale pijąca orkiestra marszowa) z Katalonii, która występuje na ulicach od 1997 roku. Grupa składa się z muzyków, aktorów, pracowników technicznych, tancerzy i poetów. Świetnie bawili publiczność – nie pozwolili jej rozsiąść się na trawie tylko zaprosili do wspólnej zabawy. Zespół bisował i zostałam z nimi do końca, mając świadomość że spóźnię się na kolejne, wybrane przeze mnie przedstawienie. Ten występ można było obejrzeć tylko w piątek, ale Always Drinking Marching Band przyjechał też z pokazem parady, który można zobaczyć w sobotę i niedzielę (w piątek również pokazywał paradę, ale nie mogłam na niej być).

Ostatnie przedstawienie jakie zobaczyłam w piątek to godzinny spektakl „Poza czasem” Teatru AKT. Zaprezentowano publiczności metaforę podróży w czasie i przestrzeni, która prowadzi w głąb własnej wyobraźni. Jak to w wędrówce poza czasem bywa doświadczamy, poznajemy i mamy refleksje nad przemijaniem, ale też możemy spełnić marzenia i stać się kimś innym. Na pewno przedstawienie opiera się na mimice i gestach, ale dodatkowym uzupełnieniem są elementy cyrku i tańca. Mimo późnej pory chętnych na obejrzenie tego przedstawienia było bardzo dużo, a że spóźniłam się trochę to i miejsce miałam gorsze. Chciałam zobaczyć to przedstawienie ponownie, ale niestety grano je tylko w piątek od 22:15. Wszystkim bardzo się podobało i artyści dali nawet krótki bis.

Trafiłam także na jedną ze stref z Food Truckami.

Nadeszła sobota i w planach miałam obejrzenie kolejnych przedstawień.

Zaczęłam już o 16:00 od wspomnianej wcześniej parady grupy Always Drinking Marching Band. Idąc ulicami Długą i Długim Targiem grali i śpiewali. Nawiązali świetny kontakt z publicznością. Weszli także do jednego ze sklepów i widać było po ochronie tej parady, że nie wie co z tym robić. Kto zna Hiszpanów wie, że potrafią być zwariowani. Na paradę możecie wybrać się także w niedzielę o 16:00 i 18:00.

Następnie udałam się do Parku Św. Barbary, aby obejrzeć dwa, jak się okazało, niesamowite przedstawienia.
Pierwsze z nich to „Springtime” – przejaskrawiona komedia romantyczna, która trwa 25 minut. Wystawiają ją Holendrzy: Hendrick-Jan de Stuntman oraz Merel Kamp.
Kobieta i mężczyzna wchodzą, a następnie są zawieszeni na sprężynach przytwierdzonych do stalowej konstrukcji. W sztuce pokazano ich historię od „pierwszego wejrzenia” do „i żyli długo i szczęśliwie”. Niesamowita jest mimika aktorów, która daje temu przedstawieniu oklaski na stojąco. Tę komedię można jeszcze obejrzeć w niedzielę o 15:30, 17:00 i 19:00 – polecam.

Drugim przedstawieniem było „Life is Good”. Wstępuje tutaj dwóch aktorów: Claudio Levanti (Włoch) oraz Peter Kloft (Duńczyk). Ta mieszanka narodowości dodaje jeszcze atrakcji wystawianej sztuce, którą jest „Romeo i Julia” Szekspira w formie teatru lalek. Oprócz historii „Romea i Julii” jest też historia „Tony’ego i Marii”. Przygnębionego i mającego myśli samobójcze Tony’ego gra Peter Kloft, a pogodnego i starającego się mu pomóc Filippo – Claudio Levanti. Na pewno pośmiejesz się na tej sztuce. Tutaj również były owacje na stojąco i po przedstawieniu publiczność robiła sobie zdjęcia z aktorami.
Warto przyjść wcześniej, ponieważ są ławeczki i można usiąść. Chętnych na obejrzenie tej sztuki było wielu. Można zobaczyć ją jeszcze w niedzielę o 16:00 i 18:00.

Koło parku postawiono także Food Trucki.

Następnie skierowałam się na kolejny występ, który miał się odbyć na Targu Węglowym. Idąc przez ulicę Długą zobaczyłam, że w Teatrze w oknie także jest koncert.

Na Targu Węglowym pokaz dawał Jashgawronsky Brothers. Ta włoska grupa występuje od 2000 roku grając na instrumentach „z recyclingu” i ciesząc ludzi swoim poczuciem humoru. Interpretują utwory od muzyki klasycznej po folkową do bluesa. Szczególną ich cechą jest to, że wytwarzają swoje instrumenty nawet z przedmiotów codziennego użytku, takich jak plastikowe butelki, łyżeczki do kawy, puszki czy tarki. Można to zobaczyć w przedstawieniu „Popbins”, z którym tutaj przyjechali. Szkoda, że tylko pierwsze rzędy mogą docenić to widowisko. Scena powinna być wyższa, a może nawet ustawiona w zupełnie innym miejscu.

Na Targu Węglowym także poustawiano Food Trucki.

Było również Kino 9D.

Następnie przeszłam koło Ołowianki

i udałam się na ulicę Rycerską, gdzie występował Cie Bivouac z Francji. Pokazywali oni przedstawienie cyrkowe „A Corps Perdus” (Zagubione ciało), w którym akrobaci podejmowali misję odnalezienia się wzajemnie, nieustannie testując granice swojej wytrzymałości. Występowali na ciekawej konstrukcji, w której na wysokości 6 metrów, na chińskich tyczkach umieszczono trampolinę. Scenografia przesuwała się i wszystko było w ruchu co miało symbolizować, że tak naprawdę nic nigdy nie jest pewne i trzeba ciągle się dostosowywać. Artyści cyrkowi i tancerze będąc częścią tego ruchomego pokazu próbowali sięgnąć gwiazd i przekroczyć granice.

Potem poszłam już na ostatni spektakl jaki odbywał się tego dnia w Stoczni Cesarskiej o godzinie 23:30. Jak tylko zobaczyłam program to wiedziałam, że na ten pokaz chcę iść. Voala to grupa z Hiszpanii, która przyjechała zaprezentować przedstawienie „Voala Station”. Ten podniebny pokaz, w którym zawieszeni pod dźwigiem artyści wykonują powietrzne akrobacje tworząc choreograficzne kompozycje zainspirowane skokami spadochronowymi i baletem wodnym był niesamowity. Obrazom w powietrzu towarzyszyła muzyka skomponowana specjalnie na potrzeby tego pokazu i wykonywana na żywo. Artystka miała przepiękny głos. Podniebny pokaz odbywał się na wysokości około 30 metrów nad ziemią.

W niedzielę był ostatni dzień festiwalu. Kończyło go widowisko „Muare Experience” grupy Duchamp Pilot i Teatru Voala (sobotę kończył także spektakl tego teatru). Widowisko to było bardzo reklamowane. Bilet kosztował tylko 5 zł i już w piątek go kupiłam. Wiele osób chciało kupić bilety w niedzielę po obejrzeniu sobotniego, wspaniałego przedstawienia grupy Voala, ale niestety prawie wszystkie bilety sprzedano już wcześniej. Spora grupa osób oglądała jednak przedstawienie zza ustawionych płotów. Polecam kupować bilety na ostatnie przedstawienie jak najszybciej.

Duchamp Pilot to grupa brytyjsko-argentyńska znana z oryginalnego stylu muzycznego czerpiącego inspiracje z rocka progresywnego, art rocka oraz nowej fali. Spektakl ten to dialog pomiędzy koncertem rockowym, a wspaniałymi powietrznymi akrobacjami. Zobaczyć można jak bardzo „rock dodaje skrzydeł” – ostatecznie nawet wokalista Duchamp Pilot wzbił się w powietrze.

Zapraszam za rok na XXIV Międzynarodowy Festiwal Teatrów Plenerowych i Ulicznych w Gdańsku.

Reklamy

Piotr Metz i jego wykłady „Historia Rock’n’rolla”

Tagi

Bill Haley, Czerwone Gitary, Elvis Presley, Ewa Demarczyk, Historia Rock’n’rolla, Konsulat Kultury w Gdyni, Piotr Metz, rock 'n' roll, Rock and roll, The Beatles, The Rolling Stones

O wykładach Piotra Metza jakie odbywały się kiedyś w Akademii 30+ w Gdańsku dowiedziałam się od koleżanki – wtedy mogłam zobaczyć tylko jeden wykład ponieważ nie pasowały mi godziny.

Teraz zaczynam to nadrabiać i dzięki Konsulatowi Kultury w Gdyni mogę posłuchać wykładów Piotra Metza o historii Rock’n’rolla. Odbyły się już dwa spotkania i cieszą się coraz większą popularnością. Na wykład można zapisać się przez FB.

Podczas pierwszego spotkania, które odbyło się 20 marca 2019 roku Piotr Metz opowiedział o korzeniach rocka i jego wpływach na kulturę i historię. Przeszedł skrótowo od lat 50. w których królował Elvis Presley do 90. XX wieku i pokazał co działo się na świecie i w Polsce w tym czasie.

Oprócz wspomnianego Elvisa można było usłyszeć: Czerwone Gitary, Jimiego Hendrixa, Czesława Niemena, Pink Floyd, Marka Grechutę, Sex Pistols, Davida Boviego, Maanam, Nirvanę czy zespół Metalica.

Dzisiaj odbył się kolejny wykład – tym razem Piotr Metz opowiedział o dekadzie 1955-1965.

Można było posłuchać zarówno króla rock’n’rolla, czyli Elvisa Presleya jak i innych wykonawców: Chucka Berry’ego, Bill Haley, Ewy Demerczyk (najbardziej rockowy wokal dekady w Krajach demokracji Ludowej) czy Czerwonych Gitar (pokazano piosenkę „Nikt na świecie nie wie”, w której zespół wystąpił w ciekawych strojach).

Oczywiście był także słynny zespół The Beatles i opowieść m.in. o piosence „Twist and Shout”. Piosenka ta została napisana przez Phila Medleya i Berta Bernsa. Pierwotnie wykonywał ją zespół The Top Notes (nagrali i opublikowali ją w 1961 roku). Jednak najbardziej znana jest wersja zespołu The Beatles, gdzie utwór ten śpiewa przeziębiony John Lennon. Ten zachrypnięty głos Lennona dał utworowi niesamowite brzmienie. Singiel ten kończy debiutancki album studyjny „Please Please Me” tego brytyjskiego zespołu (wydany 22 marca 1963 roku).

Nie mogło zabraknąć zespołu The Rolling Stones i słynnej piosenki „(I Can’t Get No) Satisfaction”. Singel ten został skomponowany podczas amerykańskiego tournée The Rolling Stones w 1965 roku przez Keitha Richardsa z tekstem Micka Jaggera.

Podczas spotkań można usłyszeć wiele ciekawych historii dotyczących przedstawianych piosenek i zespołów.

Polecam również w Trójce Polskiego Radia audycję Piotra Metza „Lista osobista”, która nadawana jest w soboty.

Kolejne spotkanie z cyklu „Historia Rock’n’rolla” ma się odbyć 22 maja 2019 roku w Gdyni.

Zobacz Labirynt kukurydziany w Świecie Labiryntów w Blizinach

Tagi

Amenemhat I, Anedżib, Kleopatra VII Filopator, Kleopatra Wielka, labirynt, Pinodżem I, Ramzes II, Ramzes Wielki, Skorpion II, Tutanchamon, Świata Labiryntów w Blizinach

Dzisiaj udało mi się pojechać do Świata Labiryntów w Blizinach i przejść Labirynt kukurydziany. Może pamiętacie, ale pisałam już o tym miejscu w zeszłym roku. Niestety wtedy przyjechałam za wcześnie i jeszcze nie było tego labiryntu. Poprzednio przeszłam m.in. Labirynt drewniany.

Miejsce to otwarte jest codziennie od 10:00 do 16:30 (ostatnie wejście), a bawimy się do 18:00. Proponuję przyjechać tutaj rano – atrakcji jest sporo.

http://www.swiatlabiryntow.pl/

http://swiatlabiryntow.blogspot.com/

W tym roku Labirynt kukurydziany został otwarty 21 lipca. Kukurydza miała wtedy od 120 do 200 cm wysokości. Labirynt ma powierzchnię ponad 3ha, a ścieżki w zależności od wzoru mają około 5km długości. Wzór labiryntu co roku jest inny i jest projektowany przez światowej sławy projektanta labiryntów Adriana Fishera. Raz w roku pod koniec sezonu (około 30 X) odbywa się impreza nocna w Labiryncie kukurydzianym. 

Zaparkowałam samochód i poszłam do kasy.

Bilet na wszystkie labirynty kosztuje 37 zł. Pani w okienku poradziła, abym przeszła jako taki test labirynt znajdujący się obok kasy. Ten jak dla mnie był bardzo prosty i to była zaledwie chwila nim go pokonałam.

Obok kas znajdują się bezpłatne toalety zatem proponuję z nich skorzystać nim wybierzecie się na pokonywanie Labiryntu kukurydzianego, który zajmuje dużo czasu.

Z daleka widziałam już ten Labirynt kukurydziany.

Następnie poszłam do Biura Szeryfa. Tutaj otrzymałam poniższą mapę, ołówek i choragiewkę. Poinstruowano mnie, że mam znaleźć 7 tabliczek z imionami władców.

Co roku Labirynt kukurydziany ma inny kształt. W tym roku przyjął kształt Gryfa.

No i poszłam do wejścia.

Obok znajduje się drewniany pomost, który jest wyjściem z labiryntu.

Proponuję zaznaczać ołówkiem na mapie pokonywaną trasę. Zaczęłam zatem iść…

Nawet szybko znalazłam pierwszą tabliczkę. Był to Anedżib – władca starożytnego Egiptu z I dynastii. Jego panowanie nie trwało długo – jakieś 10 do 12 lat. Zajmował się organizacją kraju, zakładając miasta i przeprowadzając co dwa lata spis ludności. Najstarszy staroegipski znany spis ludności pochodzi z czasów jego panowania. Prawdopodobnie był pierwszym władcą, który miał swoją siedzibę w Memfis. Wprowadził tytuł królewski „nebui”, czyli Dwaj Władcy, utożsamiający faraona z opiekunami Górnego i Dolnego Egiptu Horusem i Setem.

Potem trochę pokluczyłam. Obecnie trzeba naprawdę przyglądać się mapie ponieważ są tzw. „dzikie ścieżki” – wydeptane przez przechodzących, którzy nie wiedzieli jak się wydostać z tej plątaniny ścieżek. To na pewno stanowi większe utrudnienie.

Idąc dalej znalazłam faraona Amenemhata I – był władcą starożytnego Egiptu, założycielem XII dynastii z okresu Średniego Państwa. Wprowadził Egipt w erę zwaną „Złotym Wiekiem”, odbudował i zreorganizował państwo. Przywrócił jedność, dobrobyt i wpływy Egiptu. Okazał się doskonałym reformatorem i organizatorem. Wprowadził system wspólnych rządów ojca i syna. Prawdopodobnie panował samodzielnie w latach 1976–1956 p.n.e., a potem wraz z synem, Senuseretem I do 1947 p.n.e.

Byłam ciekawa kto będzie następny…

Okazał się nim Skorpion II – władca starożytnego Egiptu z dynastii 0.

Potem odnalazłam Kleopatrę VII Filopator czyli Kleopatrę Wielką – ostatnią królową hellenistycznego Egiptu, panującą w latach 51–30 p.n.e.

A potem stanęłam przed tabliczką z Pinodżemem I – to wielki kapłan Amona oraz faraon, władca starożytnego Egiptu z czasów początku Trzeciego Okresu Przejściowego.

Poszłam dalej i znalazłam Ramzesa II zwanego Ramzesem Wielkim. To trzeci faraon z XIX dynastii, syn i następca Setiego I, jeden z najwybitniejszych i najdłużej żyjących władców starożytnego Egiptu okresu Nowego Państwa.

No i został jeszcze jeden król do odszukania. To mi przypomniało grę w statki. Najgorzej jak zostaje ten ostatni, a zostało mi kilka różnych kawałków tego pola do przejścia – oczywiście w różnych rejonach.

Jednak obrany za pierwszym razem kierunek pozwolił na odnalezienie ostatniego władcy na tym polu. Był to Tutanchamon, który przejął władzę około roku 1333 p.n.e. w wieku 10 lat. W jego imieniu powołano regentów, którzy mieli duży wpływ na ukształtowanie poglądów młodego faraona. Przywrócił on tradycyjną religię egipską z kultem boga Amona na czele.
 

A potem poszłam już do wyjścia. Stanęłam na pomoście i popatrzyłam na pole, na którym było sporo chorągiewek.

Ponieważ byłam drugą ekipą, która tego dnia zdołała przejść ten labirynt to dostałam dyplom. Odnalezienie wszystkich władców zajęło prawie 3 godziny.

Polecam wszystkim zabawę w labiryncie. Widziałam wiele rodzin, które doskonale się tutaj bawiły.

Poniżej podaję link do postu, w którym opisałam moją poprzednią wizytę w tym miejscu i inne labirynty.

https://magictravelsaroundtheworld.wordpress.com/2017/07/09/bliziny-swiat-labiryntow/

Przyjdź i zobacz Zbiornik Wody Stara Orunia w Gdańsku

Tagi

Gdańsk, Gdański Szlak Wodociągowy, Zbiornik Wody Stara Orunia

Czy wiecie, że Gdańsk ma Szlak Wodociągowy i że już spora jego część jest dostępna dla zwiedzających?

Gdański Szlak Wodociągowy tworzą trzy obiekty:
a) Zbiornik Wody Kazimierz – dostępny dla zwiedzających od trzech lat
b) Zbiornik Wody Stara Orunia – udostępniony w sierpniu 2018 roku
c) Zbiornik Wody Stary Sobieski – zostanie udostępniony turystom w listopadzie 2018 roku i będzie można go oglądać przez cały rok; umiejscowiony jest w Górnym Wrzeszczu.

Zbiornik Wody Stara Orunia jest administrowany przez miejską spółkę Gdańska Infrastruktura Wodociągowo – Kanalizacyjna. Firma ta poprzez tę inicjatywę chciała przybliżyć mieszkańcom historię, zasady działania i znaczenie infrastruktury wodociągowo-kanalizacyjnej dla rozwoju miasta.

Do drugiej połowy XIX wieku mieszkańcy Gdańska zaopatrywani byli w wodę z Kanału Raduni i jeziora Jasień. Woda rozprowadzana była po mieście drewnianymi rurami, na których ustawiano studnie publiczne umożliwiające mieszkańcom pobór wody. Korzystano również z prywatnych studni kopanych. Z podmiejskich źródeł przywożono wozami świeżą wodę w butlach lub beczkach. Jednak ponieważ była droga to na jej kupno mogli pozwolić sobie tylko bogaci mieszczanie. Dlatego potrzeba było zbudować dobry zbiornik.

Zbiornik Wody Stara Orunia znajduje się na wzgórzu, w pobliżu Parku Oruńskiego. Jest położony na skarpie przy dzisiejszej ul. Kampinoskiej (ponad ul. Nowiny). Budowla pełniła rolę wieży ciśnień, zaopatrując mieszkańców Gdańska w wodę pitną z jedynego wówczas ujęcia wody w Pręgowie. Zbiornik wraz z ujęciem wody w Pręgowie i magistralą pręgowską długości 14 km dały początek nowoczesnemu systemowi wodociągowemu w Gdańsku. Woda z ujęcia spływała grawitacyjnie magistralą właśnie do położonego na wzgórzu zbiornika, a z niego do głównej sieci miejskiej. W 1873 roku do wodociągu podłączonych już było ponad 90% budynków w mieście (czyli ok. 3600). Zbiornik swoją pierwotną rolę pełnił do końca lat 70-tych XX wieku, kiedy to jego pracę przejął nowy, położony nieopodal Zbiornik Kampinoska. Gdańsk był pierwszym miastem w Europie, w którym wybudowano kompleksowy system wodociągowy i kanalizacji sanitarnej.

Oprócz systemu wodociągowego w latach 1869-1871 wybudowano system kanalizacji sanitarnej z przepompownią ścieków na Ołowiance i polami irygacyjnymi oczyszczającymi ścieki na Siankach (obecna dzielnica Stogi).

Renowację tego obiektu rozpoczęto w 2016 roku. Zbiornikowi przywrócono wygląd pierwotny, korzystając z archiwalnych rysunków.

Obiekt oficjalnie otwarto 3 sierpnia 2018 roku. W tym roku był udostępniony bezpłatnie zwiedzającym tylko od 11.08 do 31.08.2018 roku. Udało mi się zobaczyć go w przedostatnim dniu zwiedzania i dlatego mogę pokazać Wam kilka zdjęć z tego miejsca i polecić jego odwiedzenie w 2019 roku. Będzie on wtedy dostępny od maja do końca sierpnia – data otwarcia będzie uzależniona od terminu opuszczenia obiektu przez nietoperze. Aby wejść do tego obiektu trzeba było się zapisać przez stronę internetową – zapewne podobnie będzie to wyglądało w przyszłym roku. Grupy liczyły max 30 osób. Wejście możliwe jest tylko z przewodnikiem, który bardzo dobrze opowiada o tym obiekcie.

http://www.giwk.pl/gdanskiszlakwodociagowy/zapisynawizyty.html

Zbiornik Wody Stara Orunia to obiekt jednokomorowy o wysokości ponad 5 m. Znajduje się tutaj 11 naw spoczywających na łukach 8 arkad. Zbudowany został na planie kwadratu o boku długości 40 m. Zbiornik gromadził ok. 4500 m³ wody. Posadzka w zbiorniku jest betonowa.

Dojazd do tego miejsca jeszcze jest kiepsko oznakowany. Stanęłam samochodem na ulicy Nowiny i poszłam tą ścieżką.

Tak wygląda ten zbiornik widziany ze ścieżki.

To jest plac koło głównego wejścia. Można tutaj usiąść na ławeczkach.

Taki widok jest z tego miejsca na Gdańsk.

A to już wejście do zbiornika. Wchodzi się i wychodzi tą samą drogą. Nie można spóźnić się na wyznaczoną godzinę ponieważ grupa nie będzie czekała na spóźnialskich.

Schodzi się w dół po metalowych schodach. W środku jest dość ciemno, mimo że położono tutaj instalację elektryczną. Wzdłuż zbiornika zainstalowane są specjalne pomosty, po których poruszają się osoby zwiedzające, dlatego wskazane jest wygodne obuwie.

W ciągu minionych dekad zbiornik stał się jednym z najbardziej wartościowych przyrodniczo siedlisk nietoperzy w Polsce północnej. Można tutaj zauważyć wloty dla nietoperzy – wystarczy się pochylić. Jeszcze 3 lata temu było tutaj 800 nietoperzy, obecnie jest około 350.

Do budowy obiektu użyto czerwonych cegieł wytworzonych w cegielni w Kolibkach – można to zobaczyć przyglądając się ścianom i napisom umieszczonym na cegłach.

Podczas prac remontowych w zbiorniku odkryto tzw. kapsułę czasu, wmurowaną w ceglaną konstrukcję budowli. Przesyłka ma charakter listu w butelce pozostawionego najprawdopodobniej przez budowniczych tego obiektu. Z listu dało się odczytać tylko rok 1869 stąd wiadomo kiedy obiekt został wybudowany. List zostanie pokazany na wystawie w zbiorniku Sobieski.

Woda znajdująca się w zbiorniku ma wysokość 20 cm. Utrzymuje ona właściwą wilgotność oraz piją ją nietoperze.

To pozostałość po zrzucie awaryjnym, pompa jest nowoczesna. Nad pompą znajduje się otwór rewizyjny. Kiedyś pracowano tutaj z łódki.

Mam nadzieję, że zechcecie zobaczyć to miejsce w 2019 roku – naprawdę warto.
Przypomnę tylko, że już dawno temu opisałam Stację Filtrów w Warszawie – jeżeli możecie to proponuję ją również zobaczyć.

https://magictravelsaroundtheworld.wordpress.com/2015/05/25/noc-muzeow-2015/

Gdyńskie Muzeum Motoryzacji, czyli muzeum stworzone przez miłośnika starych motocykli i samochodów

Tagi

BMW R12, BUICK DELUXE, BUICK MASTER 6, CHEVROLET SUPERIOR, DKW, FIAT 500, FORD T, Ford V8 Super Deluxe, Gdynia, Gdyńskie Muzeum Motoryzacji, Harley Davidson Model D, Harley Davidson WL, INDIAN BIG CHIEF, Indian Chief, Mercedes 170V, motocykl CWS M111, Raleigh

Zawsze chciałam się wybrać do Gdyńskiego Muzeum Motoryzacji. Co jakiś czas radio przypomina o tym miejscu i w końcu dzisiaj udało mi się je odwiedzić.

Wysiadłam z kolejki SKM na przystanku Gdynia Chylonia

i poszłam z jakieś 500 metrów do muzeum. Mieści się ono w głębi bocznej ulicy pod adresem Żwirowa 2C.

Już kilkadziesiąt uczniów i przedszkolaków odwiedziło to miejsce. Podczas mojej obecności również grupa dzieci zwiedzała to muzeum i zwłaszcza chłopcy byli zafascynowani samochodami. Dziewczynki za to chętnie odpowiadały na pytania i doskonale wiedziały jak wygląda lejek czy kanister.

http://gmm.gdynia.pl/

Pan Witold Ciążkowski od najmłodszych lat interesował się zabytkami kultury technicznej, zwłaszcza starymi motocyklami i samochodami. Pierwszy motocykl kupił mając 8 lat za uzbierane 300 zł. Aby samemu naprawiać pojazdy ukończył Technikum Samochodowe, a potem gdy kolekcja się rozrosła zamarzył o muzeum. Pomimo wielu trudności na szczęście powstało i można tutaj oglądać ciekawe modele.

Po wejściu zakupiłam bilet za 10 zł.
W pobliżu kasy zobaczyłam czarno-białe zdjęcie zawieszone na ścianie. Przedstawiało osoby z kursu kierowców samochodów z 1929 roku.

W pobliżu stało pianino, a na nim ułożone były czarne meloniki – jak się okazało dzieci robią sobie w nich zdjęcia. Mają zatem dodatkową frajdę i pamiątkę z tego miejsca. W głębi stoją gabloty, w których są m.in. stare zdjęcia i puchary.

Nad pianinem mieści się małe pięterko, które za mojej bytności nie było jeszcze udostępnione zwiedzającym.

Muzeum ma już 10 lat.

Ponieważ na dość małej powierzchni starano się udostępnić jak najwięcej modeli to niestety nie można obejść ich dookoła, a szkoda. Standardowo muzea pokazujące modele samochodów zajmują dużą powierzchnię, a zwiedzający swobodnie przechadzają się pomiędzy modelami. Mam nadzieję, że miasto z czasem da odpowiedni budynek na taką ekspozycję.

Tak wygląda ekspozycja – to jedna uliczka z motocyklami i samochodami. Wszystkie samochody i motocykle będące w posiadaniu muzeum są oryginalne i w dodatku jeżdżące.

Wchodząc na uliczkę po lewej stronie umieszczony jest ekran, na którym wyświetlane są stare, nieme filmy. Warto się tutaj zatrzymać i obejrzeć chociaż jeden z tych zabawnych filmów.

Ten czerwony model to FIAT 500 z 1938 roku. Model został wprowadzony na rynek w 1936 roku i szybko zdobył popularność nie tylko we Włoszech ale i w całej Europie. Nie bez znaczenia na sukces miała stosunkowo niska cena samochodu. Auto nazywane było pieszczotliwie „Topolino” co po polsku znaczy „myszka”. Turyński koncern sprzedał licencję na produkcję tego auta m.in. Francji i Polsce. Model, który można obejrzeć w muzeum został wyprodukowany w Państwowych Zakładach Inżynierii w Warszawie. Niestety polsko-włoska umowa licencyjna miała jednak i gorszą stronę – zobowiązywała Polskę do zaprzestania rozwoju i produkcji własnych samochodów.

A ten model CWS M111 to motocykl z 1934 roku, który był chlubą i symbolem polskiej motoryzacji. Siedzi na nim woskowa figura motocyklisty. Nazwa CWS to skrót od Centralnych Warsztatów Samochodowych. Opracowując projekt polscy inżynierowie inspirowali się maszynami Harleya-Davidsona. Moc max 20-22 km, 3 biegowa skrzynia, prędkość
max 100 km/h. W sumie wyprodukowano 3500 takich motocykli. Cena za jeden wynosiła w 1935 roku aż 4500 zł. Za takie pieniądze można było kupić np. fiata. Jeżeli chodzi o zarobki to nauczyciel w tym czasie zarabiał 120 zł miesięcznie, a pracownik fizyczny 80 zł.
Co ciekawe niby model ten miał nazywać się M3, ale jeden z konstruktorów przy zapisie zamiast arabskiej trójki postawił trzy pionowe kreski. Natomiast osoba odczytująca zinterpretowała to jako M111 i tak już zostało.

Ten czarny motor to INDIAN BIG CHIEF z 1941 roku. To młodszy i większy brat Chiefa z lat 20-stych. Model prezentowany w muzeum został wyprodukowany na potrzeby policji kanadyjskiej. Podczas II wojny światowej masowo zamawiała go amerykańska armia. Moc max 52 km, 3 biegowa skrzynia, prędkość max 150 km/h. Ma sprzęgło w nodze, a przednia lampka jest w kształcie głowy Indianina. Miłośnikiem tego modelu był aktor Steve McQueen. Egzemplarz, który odrestaurował i używał w latach 60-tych został sprzedany w 2013 roku na aukcji w Kalifornii za 144 000 USD.

Indian to najstarsza marka motocykli amerykańskich. Firma powstała w Springfield w 1901 roku – dwa lata wcześniej niż Harley-Davidson. W latach
20-stych XX wieku była największym producentem motocykli na świecie. W muzeum można zobaczyć model Indian Chief z 1924 roku. Nie ma tutaj przedniego hamulca, natomiast wzmocniono ramę i zamortyzowano siodełko. Standardowo motocykl malowano na kolor czerwony w odcieniu Indian Red. Moc max 18 km, 3 biegowa skrzynia, prędkość max 100 km/h.

Ten model to Raleigh wyprodukowany prawdopodobnie w 1918 roku. To jeden z najstarszych eksponatów w muzeum. Napis „war product” świadczy o tym, że był przeznaczony na cele wojskowe. Głównym elementem hamulca tarczowego jest drewniany klocek. Jedynym drzewem nadającym się do tego celu był buk. Klocki z drewna dębowego się ślizgały, a z sosnowego paliły.

A to kolejne dwa modele. Ten po lewej to Harley Davidson Model D z 1930 roku. Moc max 20 km, 3 biegowa skrzynia, prędkość max 85 km/h. Sprzedawał się znakomicie od 1929 do 1973 roku. Nazywany był „3 Cylindrowym Harleyem”.

Ten niebieski model w odcieniu California Sky to Harley Davidson WL
z 1941 roku. Moc max 25 km, 3 biegowa skrzynia, prędkość max 129 km/h. Model ten był popularną w latach 40-stych XX wieku maszyną napędzaną silnikiem typu V-twin, zwanym także flathead. Harley Davidson to jedna z ikon kultury amerykańskiej. Firmę założyło dwóch przyjaciół: Wiliam Harley i Arthur Davidson.

Model BMW R12 prezentowany w muzeum pochodzi z 1936 roku (pierwszy pojawił się na rynku w 1935 roku). Jako pierwszy motocykl na świecie został wyposażony w przedni widelec teleskopowy. Moc max 18 km, 4 biegowa skrzynia, prędkość max 110 km/h. Wyprodukowano ponad 36 000 egzemplarzy tego modelu. Większość z nich została przejęta przez Wehrmacht.
Koncern BMW jako swoich założycieli podaje dwie osoby: Gustava Otto i Karla Rappa, którzy w Monachium na początku XX wieku niezależnie od siebie rozpoczęli działalność gospodarczą w dziedzinie lotnictwa. Znalazło to nawet odzwierciedlenie w ich logo, które pozostało niezmienione do czasów współczesnych i przedstawia stylizowany krąg śmigła w barwach Bawarii. Po przegranej przez Niemcy I wojnie światowej Traktat Wersalski wymusił na niemieckiej gospodarce wstrzymanie produkcji na cele wojskowe. Wobec braku zamówień na silniki przed firmą stanęło widmo likwidacji. Jednak zapoczątkowana w 1923 roku produkcja motocykli uchroniła firmę przed zamknięciem.

Pokażę teraz jeszcze kilka modeli samochodów znajdujących się w muzeum.

Ford V8 Super Deluxe z 1946 roku
Model został zaprezentowany osobiście przez Henry’ego Forda w 1941 roku. Produkowano te auta w praktycznie niezmienionej wersji do końca lat 40-stych XX wieku. Wersja Deluxe ma bardzo wygodne siedzenia i ogrzewaną kabinę. Dach otwiera się i zamyka hydraulicznie. Z przodu umieszczono dodatkowy zestaw świateł przeciwmgielnych. Moc max 91 km, 3 biegowa skrzynia + wsteczny, prędkość max 150 km/h.

A to już model FORD T z 1926 roku.
Słynna dewiza Henry’ego Forda głosiła: Możesz otrzymać samochód w każdym kolorze, pod warunkiem że będzie to kolor czarny.
Dlaczego czarny? Ponieważ farby w tym kolorze schły szybciej niż inne.
Ten model miał zaspokoić potrzebę taniego, łatwego w prowadzeniu i naprawie samochodu dla przeciętnej rodziny. Pierwsze modele wyprodukowano w Detroit w 1908 roku. Produkcja jednego auta trwała około 12 godzin. Z biegiem lat proces powstania auta stawał się coraz krótszy i ten model, który można oglądać w muzeum powstał w 93 minuty. To jeden z ostatnich modeli Forda T. Na świecie wyprodukowano około 15 milionów tych samochodów. Model ten zrewolucjonizował przemysł motoryzacyjny. Moc max 20 km, 2 biegowa skrzynia + wsteczny, prędkość max 60 km/h.

Ten model to CHEVROLET SUPERIOR z 1925 roku. Moc max 26 km, 3 biegowa skrzynia, prędkość max 60 km/h.

BUICK DELUXE z 1931 roku
Takim samochodem, ale w wersji opancerzonej jeździł słynny Al Capone. Ten samochód to symbol luksusu. Kosztował 2000 dolarów czyli tyle ile 6 sztuk Fordów T (Ford kosztował wtedy około 330 dolarów). Posiadał ogrzewaną kabinę, odbiornik radiowy, wycieraczki elektryczne oraz dwa koła zapasowe
(z jednej strony obręcz z oponą, a z drugiej kompletne koło). Z tyłu zamontowano kufer, który służył jako bagażnik. Moc max 116 km, 3 biegowa skrzynia, prędkość max 85 km/h.

Model poniżej to BUICK MASTER 6 z 1925 roku.
Wszystko w tym modelu, nawet powietrze w oponach, jest oryginalne. Dzięki zastosowaniu naturalnego kauczuku nie trzeba było jeszcze wymieniać opon. Podróżujący tym autem bagaże stawiali na progu, a przed wypadnięciem zabezpieczali je specjalną zasuwaną żaluzją. Rozwiązanie to było praktyczne, ale niewygodne ponieważ blokowało drzwi z jednej strony. Można było za dodatkową opłatą zamontować bagażnik z tyłu. Jest to pierwszy model Buicka posiadający ogrzewanie wewnętrzne. Wycieraczki są na podciśnienie.
Moc max 60 km, 3 biegowa skrzynia, prędkość max 70 km/h.

Mercedes 170V z 1935 roku
Do wybuchu II wojny światowej był najliczniej produkowanym autem osobowym koncernu Daimler-Benz AG. Egzemplarz, który można obejrzeć w muzeum należał do policjanta z Wolnego Miasta Gdańska Odznaki, które umieszczono z przodu to oryginalne symbole Automobilklubu Policji Drogowej Wolnego Miasta. Po wojnie samochód jeździł przez kilka lat po Gdańsku jako taksówka.
Moc max 45 km, 4 biegowa skrzynia, prędkość max 105 km/h.

Model DKW z 1936 roku
Twórcą firmy był Duńczyk – Jorgen Skafte Rasmussen. Początkowo budował maszyny parowe i stąd nazwa DKW (Dampfkraftwagen – niem. samochód parowy). Samochody zaczął konstruować w latach 20-stych XX wieku. Te auta dla ludu konstruowane były z tanich materiałów. Tylko błotniki, rama i maska były stalowe, a resztę robiono z dykty oklejonej dermatoidem. Z tego tytułu w Polsce skrót DKW rozwijano jako: dykta, klej i woda.
W logotypie z przodu są cztery nachodzące na siebie pierścienie, które obecnie kojarzą się z Audi. W latach 30-stych XX wieku symbolizowały cztery firmy: Audi, Horch, Wanderer i DKW. To one po połączeniu stworzyły koncern Auto Union GmbH. Firmowy znaczek miał wbudowany termometr rtęciowy pokazujący temperaturę wody w chłodnicy. Moc max 20 km, 3 biegowa skrzynia + wsteczny, prędkość max 95 km/h.

W muzeum można zobaczyć również elementy fasad z nieistniejących dzisiaj budynków przy ulicy Starowiejskiej czy Chylońskiej.

Mam nadzieję, że wybranymi modelami zachęciłam do zobaczenia tego miejsca. Trzymam kciuki, aby w przyszłości Muzeum otrzymało większą powierzchnię i aby można było zobaczyć wszystkie posiadane modele. Widziałam kilka takich miejsc na świecie i każde z nich cieszyło się ogromną popularnością. W najbliższym czasie opiszę kilka takich miejsc.

Piwnica Romańska w Gdańsku

Tagi

Gdańsk, Hala Targowa, Kościół Św. Mikołaja, ossuarium, Piwnica Romańska, Plac Dominikański

Na Placu Dominikańskim, który znajduje się koło Hali Targowej w Gdańsku postawiono ten zielony budynek, w którym mieści się Oddział Muzeum Archeologicznego. W jego podziemiach odkryto na przełomie 2005/2006 roku Piwnicę Romańską. Obiekt udostępniono zwiedzającym 30.12.2014 roku. Bilet kosztuje 8 zł. W niedzielę można zwiedzać ją bezpłatnie.

Piwnica pełniła funkcję jadalni oraz kuchni i jest pozostałością po Klasztorze Dominikanów z XIII wieku.

Piwnicę można zwiedzać małymi grupami – maksymalnie 10 osób. Czasem trzeba poczekać na wejście dlatego proponuję zobaczyć ją poza sezonem turystycznym.
Na początku schodzi się schodami, a następnie wchodzi do sali, w której ustawiono krzesła i tam pokazywany jest krótki film o historii tego terenu.

W sali tej znajdują się gabloty, w których umieszczono znalezione podczas wykopalisk rzeczy. Można zobaczyć m.in. wykonane z brązu i mosiądzu medaliki i krzyżyki, dzbanki, kłódkę z brązu czy ołowiane odważniki.

Obok zabytkowej budowli odkryto też pochodzące z XVI/XVII wieku ossuarium, czyli miejsce, w którym składowano kości zmarłych.

Przez pomieszczenia przeprowadza wirtualny przewodnik. Podczas jego opowieści następuje podświetlenie danych miejsc czy elementów tej piwnicy. Podświetlenie zmienia kolory.

Wychodzi się na zewnątrz innym ciągiem schodów.

W Hali Targowej, która znajduje się obok można zobaczyć fundamenty romańskiego Kościoła Św. Mikołaja.

Jarmark Dominikański, czyli jedna z atrakcji letniego sezonu w Gdańsku

Tagi

Gdańsk, Hala Targowa, jarmark, Jarmark Dominikański, Jarmark św. Dominika, Piwnica Romańska

W tym roku Jarmark Dominikański w Gdańsku rozpoczął się 28 lipca i potrwa do 19 sierpnia. To jedna z największych atrakcji letniego sezonu w Gdańsku i jest już na tyle znana, że co roku odwiedza go około 6 milionów gości.

W tym roku Jarmark obchodzi swoje 758-lecie. Tradycja Jarmarku św. Dominika sięga 1260 roku, kiedy to papież Aleksander IV zezwolił gdańskim dominikanom na udzielanie studniowych odpustów w dniu święta ich założyciela.
Natomiast jeden z najstarszych opisów Jarmarku pochodzi z XVI wieku kiedy to nuncjusz papieski Giulio Ruggieri napisał:
W miesiącu sierpniu odbywa się tu wielki Jarmark od św. Dominika czternaście dni i dłużej trwający, na który zbierają się Niemcy, Francuzi, Flamandy, Anglicy, Hiszpanie, Portugalczycy, i wtedy zawija do portu 400 okrętów naładowanych winem francuskim i hiszpańskim, jedwabiem, oliwą, cytrynami, konfiturami i innymi płodami hiszpańskimi, korzeniami portugalskimi, cyną i suknem angielskim.

Przybywali na Jarmark również cyrkowcy, akrobaci i kuglarze. Początkowo Jarmark odbywał się na Placu Dominikańskim. Z czasem, gdy zaczął się rozwijać, przeniósł się w okolice Wałów Jagiellońskich, ul. Długiej i nowych placów targowych: Drzewny, Sienny, Węglowy, Wąchany, Rybny – nazwy pochodziły od towarów, jakimi na nich handlowano.
Tę tradycję przerwała II wojna światowa i powrócono do niej dopiero
w 1972 roku. Wtedy była to impreza handlowa, która umożliwiała zakup deficytowych towarów. To właśnie wtedy symbolem Jarmarku stał się kogut.

Jarmark rozpoczęła ceremonia otwarcia, podczas której zaprezentowano napisany w oparciu o gdańskie muzykalia hejnał składający się z 758 nut. Każdego roku dopisywana jest jedna nuta.

W tym roku zobaczyłam bardzo dużo stoisk z rękodziełem, które jest promowane. Tak powinno to wyglądać co roku. W innych krajach, podczas jarmarków to właśnie rękodzieło jest podstawą, a nie zalewająca rynki chińszczyzna.

Rano jest mniej ludzi i łatwiej obejrzeć prezentowane wyroby oraz zrobić zdjęcia dlatego wybrałam się o tej porze.

Jest stoisko informacyjne oraz

Gospoda pod Kogutem.

Na Jarmarku można znaleźć ciekawą biżuterię, ubrania, obrazy, wazy, kubeczki, ozdobne dzwoneczki, pledy, poduszki i inne rzeczy. Poniżej pokazałam zaledwie kilka stoisk.

Wystawiają tutaj pięknie wykonane zasobniki, chusteczniki czy ładnie ozdobione koronką koszyczki.

Są też kamionki na ogórki.

Czy wiesz, że Palcówka to kiełbasa nierozerwalnie związana z Podlasiem?
Nazwa wzięła się stąd, że kiedyś była jedynie krojona i napychana palcami do cienkiego jelita. Palcówka ma wysoką zawartość czystego mięsa. Posiada charakterystyczne dla Podlasia przyprawy takie jak: gorczyca, majeranek, czosnek czy pieprz naturalny.

http://www.rarytasyzpodlasia.pl/

Znalazłam również stoiska z winami.

Oczywiście jak co roku są i stoiska z antykami.

Są też stoiska z pajdami ze smalcem i ogórkiem oraz

gorące ciastka kominkowe z Węgier.

A to już Karuzela Gdańska stojąca koło Baszty Łabędź.

Chodząc uliczkami Jarmarku można natknąć się na Halę Targową z 1896 roku. Wybudowano ją, aby zlikwidować handel uliczny. Po jej otwarciu zostały zamknięte wszystkie targi na Głównym Mieście i Starym Mieście (oprócz Targu Rybnego). Hala była czynna sześć dni w tygodniu. Podczas II wojny światowej praktycznie nie ucierpiała. Po wojnie była traktowana jako wytwór pruskiej architektury dlatego chciano ją wyburzyć w latach 60-tych XX wieku i wybudować w tym miejscu supersam. Na szczęście do tego nie doszło.
W 1999 roku, podczas badań archeologicznych odkryto pozostałości osady targowej, fundamentów romańskiego kościoła św. Mikołaja (1170 rok), cmentarza przykościelnego liczącego ponad 400 pochówków oraz pozostałości fundamentów Klasztoru Dominikanów. Znalezione materiały zostały zabezpieczone i przykryte posadzką. Częściowo są wyeksponowane w dolnej części hali.
Hala ma trzy trakty, które są wyznaczone słupami. Środkowy jest szerszy i wyższy, oświetlony w partii dachowej rzędami okien. Do wnętrza prowadzą
4 bramy umieszczone na przestrzał.

Obok hali na straganach można kupić świeże owoce i warzywa. Sama kupuję tu od lat na jednym ze stoisk moje ulubione jabłka – kosztele (prawdziwe, a nie oszukane).

Natomiast w tym zielonym budynku koło hali mieści się Piwnica Romańska, ale o niej napiszę już w następnym poście.

Stogi – moja ulubiona plaża w Gdańsku

Tagi

dzielnica Stogi, Gdańsk, plaża, Port Północny, Stogi, system zamgławiający, tor skimboardowy

Moja ulubiona plaża w Gdańsku znajduje się w dzielnicy Stogi. Położona jest na Wyspie Portowej i posiada letnie kąpielisko morskie. Z centrum Gdańska łatwo tutaj dojechać tramwajem numer 3 i 8. Blisko plaży znajduje się pętla tramwajowa i od niej można spokojnie dojść pieszo na plażę. Lepiej dojechać tutaj komunikacją miejską niż szukać miejsca na zaparkowanie samochodu.

Nim wejdzie się na plażę najpierw przechodzi się koło smażalni ryb Plaża Stogi i to właśnie rybę powinno się tutaj zamawiać, a nie inne dania.

Obok są budki z goframi i lodami. Jest też system zamgławiający przynoszący ochłodę dorosłym i frajdę dzieciom.

Następnie idzie się już tą drogą do plaży.

Blisko wejścia na plażę jest tor skimboardowy.

Plaża szeroka, piaszczysta, czysta i w dodatku na pewno każdy znajdzie tutaj spory kawałek miejsca dla siebie.

Ja zawsze idę od wejścia na prawo, z jakieś 300 metrów, aby mieć więcej wolnej przestrzeni.

Piasek jest wspaniały i dobrze robi stopom taki spacer.

A to jeszcze widok z plaży na Port Północny.

Kąty Rybackie – wspaniałe miejsce, gdzie można popływać i zjeść dobrą rybę

Tagi

dobre plaże, Kąty Rybackie, plaża, polecane plaże, Smażalnia Rybacka, Stegna

Kąty Rybackie to wieś, która znajduje się na terenie Mierzei Wiślanej na zachodnim brzegu Zalewu Wiślanego. Miejsce to oddalone jest od Gdańska o około 60 km. Natomiast 15 km jest z Kątów Rybackich do Krynicy Morskiej.
Jeżeli chciałabym gdzieś popływać i zjeść dobrą rybę, a mam trochę więcej czasu to właśnie jadę samochodem do Kątów Rybackich. Jest tutaj szeroka, piękna piaszczysta plaża, nie ma sinic ani zbyt dużej liczby turystów. Jednak jak widać parawany i tutaj już się pojawiły. W tym roku, właśnie w tym miejscu spędzałam swoje imieniny.

W Smażalni Rybackiej można zjeść bardzo dobrą rybę, pierogi, naleśniki i inne dania. Polecam również zupę rybną – jest pyszna. Byłam w tym miejscu już wiele razy i nigdy się nie zawiodłam. Niestety miejsce to czynne jest tylko w sezonie i jak bywam w Kątach Rybackich we wrześniu to dość długo szukam miejsca, w którym mogę zjeść dobrą rybę.

https://www.facebook.com/smazalniarybacka/

Czasem bywam również w Stegnie. Miejscowość ta oddalona jest o około 9 km od Katów Rybackich. Tak wygląda tam plaża.

Zamek w Łapalicach, czyli jak ciężko zrealizować marzenia w Polsce

Tagi

Kartuzy, Kaszuby, zamek w Łapalicach, Łapalice

Pokusiłam się o napisanie tego tekstu w związku z informacją o budowie zamku w Puszczy Noteckiej.

Przypomniałam sobie pewną historię, która także dotyczy budowy zamku. Jest ona jednak zupełnie inna i tak naprawdę przy dobrej chęci i woli urzędniczej zamek powstałby na Kaszubach koło Kartuz, a tak mamy tylko to co przedstawiają poniższe zdjęcia i wszystko niszczeje…

Opowieść zaczyna się zwyczajnie. Pan Piotr Kazimierczak postanowił spełnić swoje marzenie i wybudować zamek w Łapalicach.

Budowę zamku rozpoczęto w 1983 roku według autorskiego projektu Pana Kazimierczaka – gdańskiego rzeźbiarza i producenta mebli. Zamek miał mieć 52 komnaty jak 52 tygodnie w roku, 365 okien jak 365 dni w roku, dziedziniec, 12 wieżyczek symbolizujących 12 apostołów, bramę wjazdową, fontannę, zadaszony basen i wielką salę balową. Wszystko to na około 6000 m². Brzmi ciekawie, prawda?

Niestety na początku Pan Kazimierczak poprosił o zgodę na budowę na swojej działce domu mieszkalnego wraz z przystającą do niego pracownią. Powierzchnia tego budynku nie miała przekraczać 1000 m². Na taki budynek pozwolenie zostało wydane. Niestety problemy zaczęły się w momencie, gdy wzniesiony budynek rozbudowany został prawie sześciokrotnie i to co miało być domem zmieniło się w zamek.

Na taką inwestycje potrzeba było ogromnych środków finansowych. Pan Kazimierczak zbudował swój majątek w latach 70. XX wieku – zajmował się w Niemczech konserwacją wyposażenia kościołów i zaopatrywał budowle sakralne w drewniane meble. Aby sfinansować budowę zamku założył pod koniec lat 80. XX wieku firmę meblarską. W pewnym momencie, na skutek różnych zdarzeń, firma zaczęła mieć problemy, a bank nakazał zwrot zainwestowanych pieniędzy. W 1991 roku majątek firmy zajęli komornicy, a firma przestała istnieć. Jednak po wielu bataliach sądowych, 8 lat później uruchomiona została firma meblarska w Świętym Wojciechu. Niestety właściciel po raz kolejny miał pecha – tym razem wielka powódź jaka nawiedziła Gdańsk przyczyniła się do problemów z wypłacalnością, a w konsekwencji do utraty firmy. Nadzór budowlany nakazał rozbiórkę budowli. Po odwołaniach, w 2008 roku zgodzono się na postawienie pensjonatu pod warunkiem dostarczenia pełnej dokumentacji projektowej. Uzupełniono dokumenty i wydano decyzję pozwalającą stworzyć w tym miejscu pensjonat. I wszystko mogłoby zakończyć się pomyślnie, gdyby nie to że tym razem władze wojewódzkie sprzeciwiły się budowie argumentując to brakami formalnymi w projekcie. Niestety w 2013 roku wydano zakaz jakichkolwiek prac budowlanych i taki jest status tej budowy. Tym sposobem rozpoczęta w
1983 roku budowa do dzisiaj pozostaje niedokończoną…

Byłam w tym miejscu dawno temu, ale na szczęście budowla istnieje do dziś. Niestety niszczeje, a mogło być tutaj pięknie przy odrobinie dobrej woli…

Zamek to teren budowy, zatem tak naprawdę wchodzi się tutaj na własną odpowiedzialność – jest tabliczka przy zamkowej bramie. Jednak nie brakuje chętnych, aby zajrzeć do tego słynnego miejsca.

To brama wejściowa do zamku.

A to zdjęcia budowli.

W tym miejscu miał być basen.

Warto tutaj wstąpić i zobaczyć to miejsce – mnie ono zachwyciło.