Lublin – ciekawe miejsca

Tagi

cerkiew, Grand Hotel, Kościół Św. Mikołaja, Kuria Metropolitalna, Lublin, Pałac Książąt Czartoryskich, Pałac Lubomirskich, Plac Litewski, pomnik Józefa Piłsudskiego, pomnik Konstytucji 3 Maja, pomnik Unii Lubelskiej, Sobór Przemienienia Pańskiego

Z Krakowskiego Przedmieścia można udać się w stronę Placu Litewskiego.

W XVI wieku teren ten należał do rodu Radziwiłłów. W tym też wieku, w miejscu obozowania Litwinów, którzy przybyli na sejm unijny, wzniesiono pierwszy pomnik Unii Lubelskiej. Upamiętnia on zawartą w Lublinie unię Korony Królestwa Polskiego z Wielkim Księstwem Litewskim z 1 lipca 1569 roku. Na początku XIX wieku pomnik został zniszczony. W 1823 roku z inicjatywy Stanisława Staszica powołano komitet, który opracował projekt nowego pomnika. Żeliwny obelisk ozdobiono płaskorzeźbą symbolizującą połączenie Litwy i Korony. Uroczyste odsłonięcie pomnika odbyło się 26 sierpnia 1826 roku.

Na Placu Unii Lubelskiej znajduje się również pomnik Józefa Piłsudskiego. Przedstawia on marszałka Piłsudskiego na koniu, który umieszczony jest na wysokim, prostopadłościennym cokole. Pomnik został odsłonięty 10 listopada 2001 roku.

Na Placu Litewskim znajduje się również pomnik Konstytucji 3 Maja. Uroczyste odsłonięcie pomnika nastąpiło 3 maja 1981 roku.

Minęłam budynek Grand Hotelu w stylu eklektycznym.

Następnie skręciłam w ulicę Radziwiłłowską, aby zobaczyć dawny Pałac Lubomirskich. W XVI wieku był tu dwór rodziny Firlejów. W 1683 roku przeszedł w ręce Lubomirskich, którzy przebudowali posiadłość, nadając jej charakter barokowej rezydencji. W 1722 roku pałac stał się własnością rodziny Sanguszków z Litwy. Zaniedbywany, popadał w ruinę. Na początku XIX wieku został przejęty przez rząd i odbudowany w 1829 roku w stylu klasycystycznym.

Obok znajduje się dawny Pałac Książąt Czartoryskich. Powstał w drugiej połowie XVII wieku. Najpierw należał do Lubomirskich. W posiadanie Czartoryskich przeszedł w 1731 roku i był ich własnością do 1812 roku. W czasie drugiej wojny światowej pałac został poważnie uszkodzony. W 1939 roku w obiekt trafiła bomba, a w 1944 roku uciekający Niemcy zaprószyli ogień. Pałac przechodził różne koleje losu, ale od 1973 roku jest siedzibą Lubelskiego Towarzystwa Naukowego.

Idąc dalej zobaczyłam Kościół pw. św. Józefa i Klasztor oo. Karmelitów. Mieści się on przy ulicy Świętoduskiej 14. Kościół wzniesiono w latach 1635-1644, w stylu renesansu lubelskiego. Była to wtedy budowla bezwieżowa, jednonawowa, z węższym prezbiterium i bogato dekorowanym szczytem fasady. Kruchtę i neorenesansową dzwonnicę dobudowano w 1903 roku.

Następnie poszłam do dworca autobusowego, gdyż w pobliżu mieści się Sobór Przemienienia Pańskiego – katedra prawosławna. To pierwszy prawosławny sobór, który powstał w 1447 roku w Lublinie. Pierwsza cerkiew była wykonana z drewna. Następna, murowana, została wystawiona w 1607 roku i poświęcona w 1633 roku. W XVII wieku cerkiew przechodziła kilkakrotnie z rąk prawosławnych do unitów i na odwrót, co zadecydowało o licznych przebudowach i zmianie wystroju świątyni.

  

Obok, na Wzgórzu Czwartek, znajduje się Kościół św. Mikołaja – uważany za najstarszą świątynię w Lublinie. Budowlę przebudowano w XVII wieku w stylu renesansu lubelskiego.

A to już widok z Wzgórza Czwartek.

Potem poszłam zobaczyć budynek Kurii Metropolitalnej przy ulicy Wyszyńskiego.

To już ostatni post o Lublinie. Oczywiście jest jeszcze wiele miejsc, które można zobaczyć. Ja już jednak nie miałam na nie czasu. W kolejnych postach opiszę miejsca koło Lublina, które warto odwiedzić.